To było nieuniknione. Nastąpił koniec świata.
A przynajmniej tak mówili o tym ci, którzy przeżyli. Czasem można było jeszcze usłyszeć, że “dużo się działo, zapanował okropny chaos”, “była wojna, choroby – po prostu zniszczenie”, “przestało się odróżniać potwory od ludzi, pokój od wojny, zniszczenie od naprawy”… Nie wspominało się o tym jednak więcej. Ten temat nie był odpowiedni ani potrzebny. Nikt o tym nie rozmyślał, skupiano się raczej na przetrwaniu, co było zadaniem trudnym samym w sobie.
Zniszczenie wszystkiego co mieli ludzie, ich sposobów na zasilanie swojej rzeczywistości oraz wszelkiej nadziei wywołało początkowo panikę. Grupa, która przetrwała, początkowo w ślepym strachu i bezradności albo ukryła się, albo rozpierzchła, rozsypała na różne kierunki niczym siłą wybite ze swoich orbit planety. Gdyby ludzie działali w prawidłowy sposób zapewne zaczęliby wobec takiej sytuacji wkrótce odnosić się do siebie wrogo, naturalnie dążyć do odnowienia swoistej struktury hierarchii, ustalić swoje zasady i krwawo wywalczone między sobą autorytety. Jednak koniec świata był także początkiem nowego. Nowy świat to nowe zasady i normy. A jedną z takich zasad stało się to, że “samemu zostanie się strawionym przez ciemność”. Rozumiano to dwojako: w przenośni i dosłownie. Bowiem prawdą było i to, że samemu trudno pozostać zdrowym i to, że odosobnioną jednostkę czeka gorzki los i śmierć z ręki “cienia”. Ale o tym później.
Receptą na przeżycie stało się więc zaczęcie razem od nowa, wspólna praca nad tworzeniem nowej epoki. Mijały lata, kiedy ludzie odkrywali i poznawali swój zrujnowany świat na nowo…
… a pośród niepozornego świata układanego z ruin, w pewną śnieżną noc znaleziono dwójkę małych dzieci. W liściku, leżącym obok nich napisano drżącym pismem:
“Oto bliźniaki, Walerian i Lucjan Kasner
Proszę, pokochaj ich w moim imieniu, Nowy Świecie”